5 grudnia 1389 r. w Siennie urodził się Zbigniew Oleśnicki herbu Dębno, biskup krakowski w latach 1423–1455, a od roku 1449 pierwszy kardynał narodowości polskiej. Był doradcą Władysława II Jagiełły i Władysława III Warneńczyka. W roku 1436 konsekrował krakowski kościół franciszkanów po jego rozbudowie. Przypomina o tym tablica na ścianie krużganków.
Kształt i dokładne daty powstania pierwotnej świątyni franciszkańskiej nie są jasne. Najprawdopodobniej była zbudowana na planie krzyża greckiego (równoramiennego). Wzniesiono ją z cegły, z użyciem kamienia w detalu. Konsekrowana została zapewne przed 1269 rokiem, bowiem wówczas odbyły się uroczystości pogrzebowe klaryski bł. Salomei (+ 1268), siostry księcia Bolesława Wstydliwego. Wiadomo jednak, że w 1249 roku miała tutaj miejsce kapituła prowincjalna, czyli zgromadzenie gwardianów, kustoszów i delegatów młodej polsko-czeskiej prowincji franciszkańskiej. Mszę Świętą, odprawianą przy tej okazji, musiano sprawować w konsekrowanym kościele.
W XV wieku kościół rozbudowano. Najpierw przedłużono prezbiterium o dwa przęsła i zamknięto je od strony wschodniej trójboczną apsydą. Następnie przebudowano korpus kościoła, stawiając dwunawową, asymetryczną halę. Nawy połączono arkadami. Węższą, północną nawę nazwano kaplicą Bożego Ciała (obecnie Męki Pańskiej).
Przy północnej ścianie przedłużonego prezbiterium wzniesiono kaplicę cechu cieśli i murarzy (od 1673 roku pod wezwaniem bł. Salomei). Tak rozbudowaną świątynię ponownie konsekrował w roku 1436 kardynał Zbigniew Oleśnicki, o czym przypomina tablica na ścianie krużganków.
źródło: https://www.franciszkanie.pl/artykuly/kard-olesnicki-i-franciszkanie
