dodano: 4.10.2013 w kategorii:

Życie jak liturgia

Słowo o św. Franciszku

Co mówi nam słowo Boże na uroczystość św. Franciszka? Franciszkanie czytają i medytują dziś następujące teksty: Syr 50,1.3-7; Ga 6,14-18 oraz Mt 11,25-30. Zgromadzeni na uroczystej liturgii odpowiemy słowami Psalmu 16,1-2a.5.7-8.11. Prawie na końcu księgi Syracha, czytamy słowa pochwały Szymona, najwyższego kapłana. Autor zauważa, że Szymon wiele myślał i wiele uczynił dla miasta, dla świątyni i dla narodu. Prócz tego, natchniony mędrzec, zwraca uwagę na wygląd kapłana podczas liturgii, a właściwie po jej zakończeniu. Tylko raz w roku, w dniu pojednania, najwyższy kapłan ubrane w odpowiednie szaty wchodził do najświętszego miejsca. Kiedy kończył obrzęd pojednania, wychodził z miejsca chwały Boga i właśnie to podkreśla Syrach; prawdopodobnie sam oglądał Szymona w tym momencie: “Jakże wspaniale wyglądał, gdy wracał do ludu przy wyjściu z Domu Zasłony. Jak gwiazda zaranna pośród chmur…” (Syr 50, 5). Był piękny w czynach i pięknie mógł sprawować liturgię. Życie jego było jak liturgia, a liturgia i to, co z niej wynosił, objawiała jak bardzo szczerze prosi, ofiaruje i po prostu jest przed Najwyższym z całym narodem. Kiedy św. Paweł mówi, a właściwie prosi Boga, aby nie miał innej chluby niż w krzyżu Jezusa, przenosi nas w duchu na Kalwarię w samo centrum kultu ? liturgii, gdzie Jezus Jedyny i Najwyższy Kapłan ofiarowuje nam w tysiącach swoich ran, a szczególnie w ranie serca ? pokój i miłosierdzie Ojca, ale również ofiarowuje Ojcu każdego z nas ? z wszystkimi ranami i całą biedą. Następuje pojednanie, które wszystko czyni nowe. Od tej pory apostoł pragnie z wielką radością nosić każdą ranę i ból z powodu Jezusa i przepowiadania Ewangelii. Nie chce inaczej patrzeć na świat i ludzi jak tylko przez pryzmat tego najpiękniejszego momentu pojednania dokonanego na krzyżu. Kiedy więc mówi świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata (Ga 6,15), opowiada również o swoim życiu jak o liturgii. Są różne określenia liturgii. Można mówić, że podczas liturgii Jezus kontynuuje w i przez Kościół, czyli każdego wierzącego w mocy Ducha Świętego to, co uczynił raz. Czyni aktualnym swój dar, pragnie by był dostępny dla każdego przez skuteczne znaki. Jednak nie tylko tak. W katechizmie czytamy: pojęcie “liturgia” w Nowym Testamencie jest używane nie tylko na oznaczenie celebracji kultu Bożego (por. Dz 13, 2; Łk 1, 23), lecz także głoszenia Ewangelii (łaskę głoszenia Ewangelii niewierzącym nazywa św. Paweł świętą czynnością (leitourgon) głoszenia Ewangelii Bożej ? Rz 15,16), i pełnienia czynów miłości (wzajemna pomoc materialna wierzących jest nazwana przez św. Pawła jako posługiwanie sprawie społecznej (diakonia tes leitourgias) nie tylko uzupełnia to, na co nie stać świętych, lecz obfituje w liczne dziękczynienia składane Bogu. We wszystkich tych przypadkach chodzi o służbę Bogu i ludziom. W celebracji liturgicznej Kościół jest sługą na obraz swojego Pana? (p.1070). Franciszek z Asyżu, któremu zostało objawione, przez prostotę dziecka z jaka żył (por. Mt 11, 25), zjednoczenie z Ojcem przez Jezusa w Duchu Świętym, objawiał się jako sprawujący liturgie w każdym czynie i każdym miejscu. Św. Bonawentura, aby wyrazić jedność Franciszka z Bogiem przez wszystko sięgnął do obrazu jedności oblubieńca i oblubienicy z Pieśni na Pieśniami (por. Pnp 1, 12), i napisał, że ukrzyżowany Jezus Chrystus jak wiązka mirry spoczywał zawsze na piersiach jego wnętrza (1B IX, 2). Francesco oddychał Bogiem, wchodził nieustannie w liturgię Kalwarii ? w czyn dobroci i miłosierdzia Boga dla nas. Działo się podczas Mszy św., którą z takim szacunkiem przeżywał, sakramenty i każdą modlitwę. Bóg w Nim połączył w jedno liturgię i życie. Życie stało się jak liturgia. Z każdym dniem ta liturgia czyniła go coraz bardziej pośrednikiem Boga względem ludzi, a ludzi i wszelkie stworzenie czyniła braćmi i siostrami, których zanosił przed Najwyższego. Franciszek nie był kapłanem, ale żył kapłaństwem Jezusa Chrystusa tak, jak może to czynić każdy ochrzczony. Zgromadzeni na liturgii odpowiadamy dziś – wyznając jednocześnie: “Zawsze stawiam sobie Pana przed oczy, On jest po mojej prawicy, nic mną nie zachwieje” (z Psalmu 16). Cóż wyznaję i w co wierzę? Że liturgia się nie kończy, ale trwa, ponieważ zawsze mam Pana przed sobą i po prawicy. Andrzej Prugar OFMConv

Nasi darczyńcy

Copyright © 2015 Franciszkanska.pl
Projekt i wykonanie: PierwszaStronaMedalu.pl